De achttienjarige Amsterdamse Shanice heeft een lichte verstandelijke beperking en een lichte vorm van ADHD. Shanice volgt een leerwerktraject in een zorginstelling voor meervoudig gehandicapten en woont de ene helft van de week bij haar moeder in Weesp en de andere helft van de week bij haar vader in Amsterdam-Noord. Met haar ouders heeft ze een hele goede band, ze doen werkelijk alles voor haar. Shanice heeft haar hart op de tong, maar alleen wanneer ze in haar eigen omgeving is. Ze is bang wat anderen van haar vinden en denken. Mensen zijn vaak toch wat onwetend over mensen met een beperking. Shanice wil heel graag op zichzelf wonen, zoals al haar vrienden al doen. Maar ze vindt het lastig om haar zaakjes op orde te houden en zolang ze de administratie van haar huishouden niet kan doen, is zelfstandig wonen geen optie. Ze vindt het moeilijk om te communiceren met vreemden. Daar heeft ook dat regelen mee te maken. Praten met een vreemde vindt ze al lastig. Als ze daar wat soepeler in kan worden, gaat er een wereld voor haar open. Leren organiseren, durven bellen, durven vragen: het zou een belangrijk verschil maken in het leven van Shanice. In haar stadje ontmoet Shanice haar vrienden op de ADAM toren. Ze moet regelen dat de groep op de schommel terecht komt, zonder dat Marlijn haar helpt. Wanneer Shanice iets niet begrijpt of niet durft te doen, verzint ze tientallen smoesjes om er onderuit te komen. Toch lukt het haar uiteindelijk om iedereen de stad vanuit de lucht te laten zien. Op deze dag ontmoeten ze ook coach Geert, die aan de slag gaat met het aanspreken van vreemden en de houding van Shanice. Als je stevig in je schoenen gaat staan, rechtop, maak je een stofje aan in je hersenen. Hierdoor voel je je een stuk zelfverzekerder. De dag was hobbelig en af en toe werden de prikkels Shanice te veel. Gelukkig was de groep er, om haar te steunen.

Bron: KRO-NCRV