Nederland kent een hete herfst met boze en opstandige boeren, bouwvakkers, leerkrachten en verpleegkundigen. Ze voelen zich klemgezet door almaar nieuwe, soms onuitvoerbare regels, gebrek aan collega’s, weinig waardering en geen perspectief. Die onvrede leeft al langer en breder. Bij onder anderen agenten, rechters, buschauffeurs, fysiotherapeuten, psychiaters en verzorgenden. Ze krijgen doorlopend nieuwe protocollen, regels en keurmerken voorgeschreven. Ook moeten ze aan steeds weer nieuwe managementhypes voldoen. Vaak in een ondoordringbaar soort management-jeuktaal, bedacht door leidinggevenden op grote afstand van de werkvloer. Het leidt bij werknemers tot meer tijdsdruk. En bij klanten en patiënten tot gefronste wenkbrauwen en ergernis. Al 15 jaar belooft de overheid het aantal regels te verminderen. In honderden rapporten en beleidsvoornemens werd meer eenvoud beloofd. Op duizenden conferenties werd toegezegd dat meer naar de werkvloer geluisterd zou worden. Tevergeefs. Inmiddels dreigen vele verpleegkundigen, leerkrachten, agenten en hulpverleners teleurgesteld af te haken. Ze gaan in ieder geval met de pest in hun lijf naar het werk. Hun bezwaar: vakmanschap en eigen ideeën tellen steeds minder mee. Directies, bestuurders en vele soorten managers hebben meer te zeggen dan uitvoerenden en klanten. En dat steekt. In dit debat ziet u betrokken gasten en treffende voorbeelden. Privatisering, marktwerking en schaalvergroting hebben het werken in Nederland er niet leuker op gemaakt. Is er een weg terug?

Bron: MAX