We denken de oorlog te kennen maar intussen duiken er, ook 75 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, nog altijd nieuwe verhalen op. Nog altijd worden er in archieven of in koffers op zolders documenten gevonden die het begin zijn van nieuwe verhalen. Er is nog zoveel niet verteld. Aan het begin van het herdenkingsjaar 75 jaar vrijheid, in dit programma aandacht voor onbekende oorlogsverhalen. De Tielcase is een van die verhalen. In Tiel en Wamel werd eind 1944 een aantal mannen opgepakt. Minstens zeven van hen zijn spoorloos verdwenen. Deze verdwijningen stonden na de oorlog bij justitie te boek als de Tielcase. Een van de mannen was de grootvader van Jan Rijnders (66). Rijnders zoekt al jarenlang naar de ware toedracht van wat er met zijn opa en de andere mannen is gebeurd Of hij er ooit achter zal kunnen komen is de grote vraag. Maar opgeven doet hij niet: 'Ik wil mijn opa de begrafenis geven die hij nooit gehad heeft. Ik wil dat de cirkel rondkomt.' En dan is er het bijzondere levensverhaal van Mientje Proost. In 1942 wordt ze als meisje van 20 door het verzet gevraagd koeriersdiensten te gaan uitvoeren. Ze aarzelt geen moment, een keuze die haar leven zal bepalen. Een jaar later wordt haar verzetsgroep verraden en Mientje belandt in het Oranjehotel in Scheveningen waar ze zeven maanden in eenzame opsluiting doorbrengt. Daarna moet ze naar de strafgevangenis in Haaren en uiteindelijk wordt ze via Kamp Vught naar Ravensbrück en later Dachau getransporteerd. Steeds probeert ze zich te verzetten tegen de Duitsers en komt ze op voor haar medegevangen. Duizend gevaren kwam ze te boven, de onverzettelijke Mientje Proost. Ze is 93 jaar geworden. Haar dochter Marlies Hooyschuur vertelt hoe ze op haar sterfbed nog de boodschap meegaf dat 'het verhaal', doorgegeven moest worden. Haar memoires eindigen met de hoop dat de jeugd ervan doordrongen zal zijn dat velen 'hun hoogste goed gaven' voor de vrijheid. 'Laat hun offers niet voor niets zijn geweest.'

Bron: KRO-NCRV