Kirsten heeft jeuk. Al haar leven lang. Jeuk komt van binnenuit, jeuk is een emotie, maar Kirsten krijgt ook jeuk van de wereld om haar heen. Als kind ingepakt in een krabpakje, als puber in coltruien en nu wil ze uitpakken, want het brandt. Ze vraagt zich af 'Moet men krabben waar het jeukt?' Soms moet je niet krabben, maar het laten jeuken. Want als je op een plek krabt, begint het ergens anders weer te jeuken. En als iemand zegt 'stop', wordt het alleen maar erger. Kirsten stopt niet, ze is pas net begonnen. Haar tweede programma is een muzikale cabaretvoorstelling die jeuk naar het theater brengt, maar ook de zalf. Want als Kirsten gaat krabben, krabt ze ook u. Met liefde.

Bron: BNNVARA