Benjam van der Velden is een zondagskind. Een doodgewone jongen zou je zeggen: tien vingers en tien tenen. Maar nog voordat de navelstreng werd doorgeknipt, liet Benjamin het al lopen. Letterlijk en figuurlijk. Hij drukte zijn stempel, ook op de witte muur naast zijn kraambed. De toon was gezet. Nu, 27 jaar later, waarvan 21 jaar op en af in het schoolsysteem, twijfelt hij of het hoogtepunt van zijn leven zich afspeelde in deze eerste luttele seconden na de geboorte of dat de climax nog komen moet. 'Ik Ben' is kwetsbaar, dwars en observerend.

Bron: BNNVARA