'Als je de eerste maanden van je leven in een tehuis hebt gezeten, is dat begin een zwart gat, dat alleen enigszins ingekleurd kan worden met hulp van vriendelijke vreemden, die zonder dat je het wist jouw pad als baby hebben gekruist.' Aan het woord is schrijver Stephan Sanders. Hij is één van de vele kinderen die in de vorige eeuw de eerste maanden van hun leven doorbrachten in een kindertehuis. Stephan zat in de jaren 60 in kindertehuis Sint Anna in Halfweg. Zijn biologische moeder stond hem ongezien af, nadat zij ongewenst zwanger was geworden van een man die voor Stephan altijd onbekend zou blijven. Stephan Sanders en twee andere 'kinderen van Sint Anna' vertellen hoe die start, waar zij zelf zo weinig over weten, hun verdere leven heeft beïnvloed. En zij gaan op zoek naar informatie bij hun toenmalige verzorgenden. Zo vertelt Monique Schmeiz (53) dat ze na de geboorte van haar eigen zoon een week lang gehuild heeft: 'Extreem veel kraamtranen, omdat ik toen opeens zo sterk voelde dat dit het moment was dat mijn eigen moeder mij had afgestaan'. En Bart Homan (55) was de jongste uit een gezin van twaalf. Na zijn geboorte werd zijn moeder opgenomen in een instelling. Van de maanden in Sint Anna herinnert hij zich niets. Het enige wat hij weet is dat hij de neiging heeft om zich snel hevig aan mensen te hechten. Maar daardoor heeft hij zich in zijn leven ook vaak gekwetst en in de steek gelaten gevoeld. Stephan, Bart en Monique ontmoeten alle drie een leidster of zuster die hun meer kan vertellen over de omstandigheden van hun vroegste levensmaanden, toegewijde vrouwen zoals zuster Tarcies, verzorgster Emmy Boos en toenmalig stagiare Trudy van Diepen die veel gevoel tonen voor de impact die de start in een tehuis op een kinderleven kan hebben. Voor Bart pakt de ontmoeting wel heel bijzonder uit. Omdat hij destijds het lievelingetje van verzorgster Emmy was, kan zij hem prachtige babyfoto's van hemzelf laten zien.

Bron: KRO-NCRV