Onze jongeren vertellen hoe het is om écht de bodem van de put te raken; over hun wens om dood te gaan en de strijd daartegen. Ook horen we vrienden en familie over de impact hiervan. Want wil je op de bodem van die put ook echt dood of wil je gewoon dat de pijn stopt? Hoe kom je van die gevoelens af? En hoe is dat voor je omgeving? Eleanor had haar heftigste depressie twee jaar geleden. Haar vriendinnen maakten zich op een gegeven moment zo'n zorgen om haar dat ze aan de bel trokken en haar lieten opnemen. Jan heeft een gesprek met Eleanor en haar vriendinnen over deze heftige periode. Jynthe zit nog midden in haar depressie, is moe van het vechten en ziet het leven eigenlijk niet meer zitten. Ze wacht op bericht of ze kan starten met een langdurige, interne therapie. Jan heeft een gesprek met haar ouders, hoe het is om een suïcidale dochter te hebben. Haar moeder vertelt dat ze Jynthe in alles wil bijstaan, zelfs als ze er voor zou kiezen echt niet meer te willen leven. Elwin is alweer vier jaar depressievrij maar kan zich nog goed herinneren hoe zijn donkerste dieptepunt aanvoelde. En hoe hij schrok van de gedachte dat hij eigenlijk niet meer verder wilde. Maaike is bijna aan het einde van haar langdurige therapie en mag gelukkig in de weekenden naar huis om bij haar vriend Jelle te zijn. Ze vertellen heel eerlijk hoe het is om een relatie te hebben in zo'n heftige tijd. Hoe houd je het dan samen vol? En kan je dan naar de toekomst kijken? En dan is het een spannend moment voor Jynthe. Het moment waar ze al zo lang op heeft gewacht; het adviesgesprek bij de kliniek waar ze te horen krijgt of ze daar wel of niet kan starten aan de therapie.....

Bron: KRO-NCRV