De groene zeeën, en dus niet de blauwe, brengen leven in onze oceanen. Het zonlicht stimuleert hier de groei van betoverende kelpwouden, mangroves en prairies van zeegras. In deze delen van de oceaan is het meeste leven te vinden, maar er is ook veel rivaliteit. De rijkste kelpwouden liggen voor de kust van het zuiden van Afrika, waar twee enorme oceanen bij elkaar komen. Er zwemmen bijna honderd verschillende soorten haaien in deze wateren. Die zorgen ervoor dat één bepaalde inwoner, de gewone octopus, een meester in ontsnappen is geworden. Om haar aartsvijand, de gestreepte kathaai, te slim af te zijn, gebruikt ze ingenieuze technieken die nog nooit eerder zijn vastgelegd. In de Grote Oceaan bij Noord-Amerika zijn de kelpwouden zestig meter hoog. Het zijn de grootste en misschien wel de meest diverse op aarde. Op open plekken bewaken mannelijke koraaljuffertjes hun territorium van zeewier. Als stekelige zee-egels binnendringen en hun gewassen opeten, jagen de juffertjes ze wanhopig weg. Maar zee-egels leven in grote groepen en kunnen zelfs het kelpwoud zelf aanvallen en vellen. Zo ontstaan er kale vlaktes. Maar er is nog hoop, dankzij de terugkeer van een vraatzuchtige woudbewoner, de zeeotter. Aan het eind van de negentiende eeuw waren zeeotters bijna uitgestorven, omdat er op ze gejaagd werd voor hun dikke vacht. Door hun afwezigheid steeg de zee-egelpopulatie en werden veel wouden verwoest. Tegenwoordig wordt de zeeotter beschermd en herstelt de populatie, en daarmee de gezondheid van het woud, zich weer. Voor het eerst hebben we grote groepen zeeotters vastgelegd. Er zwemmen er hier nu weer honderden. Ook in warmere wateren bevinden zich groene zeeën. Uit de kust van West-Australië liggen uitgestrekte prairies van zeegras zover het oog reikt. Hier worden grazende groene zeeschildpadden achtervolgd door tijgerhaaien. Doordat de tijgerhaaien de schildpadden in beweging houden, treedt er geen overbegrazing op. Zo dragen haaien verrassend genoeg hun steentje bij in de strijd tegen klimaatverandering. Zeegras is namelijk 35 keer zo efficiënt in het absorberen en opslaan van koolstof als hetzelfde oppervlakte regenwoud. Eén keer per jaar krijgt een zeegrasland in Australië te maken met een bijzondere invasie. Tijdens de eerste volle maan van de winter komen vreemde wezens omhoog uit de diepzee, spinkrabben. Het leger marcheert het ondiepe water in en de dieren klimmen op elkaar. Ze vormen stapels van meer dan een meter hoog. Dan vervellen ze. Als hun lijf zacht en verzwakt is, moeten ze de patrouillerende vier meter lange pijlstaartroggen zien te ontwijken.

Bron: EO