Jongerenprogramma voor de naar spiritualiteit zoekende jongeren in Nederland. In deze aflevering onderzoekt verslaggeefster Monique Badloe of hindoe-ouderen in Nederland met het gevoel van een voltooid leven zitten en of dit reden kan zijn voor het vrijwillig beëindigen van het leven. Het voelt heel raar om een ruimte binnen te lopen waar er zoveel mensen zijn die nadenken over de dood. Dit gevoel bekroop me toen ik laatst een publieksdebat over het vrijwillig levenseinde bezocht. Het duistere of angstaanjagende idee wat de meeste mensen hebben bij de dood, lijkt onder deze groep totaal niet te spelen. Sterker nog, ze willen de dood uitnodigen, maar dan wel op een moment waarop zij er klaar voor zijn, wanneer hun leven voltooid is. Maar wanneer is je leven dan voltooid? Als je jezelf die vraag stelt, merk je al gauw dat je daar geen pasklaar antwoord op hebt. Iedereen gaat zo op in zijn of haar dagelijkse beslommeringen, dat er nauwelijks wordt stilgestaan bij deze vraag. Maar er bestaat kennelijk een kritieke (leeftijds)grens vanaf waar dit kan gaan veranderen, althans volgens een grote groep mensen in Nederland. Volgens deze groep zouden mensen vanaf 70 jaar de mogelijkheid moeten hebben om vrijwillig uit het leven te stappen wanneer ze hier genoeg van hebben. Je besluit dus eigenlijk, in goed overleg met jezelf, dat het leven zo wel mooi is geweest. En dat het nu tijd is om op te stappen. Een vrij individualistische keuze dus, die wellicht wel invloed heeft op de omgeving van de persoon die het betreft. In deze uitzending van Chatney onderzoeken we of de hindoe ouderen in Nederland ook met het gevoel van een voltooid leven zitten. En zo ja, waar dit dan aan ligt. Wat zegt het hindoeïsme volgens hen over het vrijwillig beëindigen van het leven? Is het in een situatie als die van het voltooid leven dan toegestaan om zo een besluit te nemen of heeft dit vergaande consequenties?

Bron: OHM