De afgelopen tien jaar leek het verhaal van de Nederlandse overwinningen op muziekgebied in het buitenland toch vooral een Dance-verhaal. Tussen 2009 en 2012 verdubbelde de export van Nederlandse popmuziek, aldus Buma Cultuur. Die sprong kwam wel vrijwel volledig op het conto van Hollandse dj's in de VS en Engeland. De popmuziek bleef daarbij ernstig achter. Op een paar niche genres na wellicht (Within Temptation, Noisa, e.d.) en Caro Emerald natuurlijk. In 2014 zien we echter de deuren opgaan voor Nederlandse bands. De Common Linnets zijn gelanceerd via het Eurovisie Songfestival. Voor Kovacs is internationale interesse. Blaudzun toert door Europa. Mr. Probz heeft wereldwijde hits (wellicht over de rug van Robin Schulz maar dan toch). Kensington speelt in Duitsland, Hongarije, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Polen, Chef'Special is onlangs naar New York gevlogen om voor een groot label te spelen. Dotan speelt in Duitsland, België, Engeland en zelfs Amerika opent zich. Kortom. Nog nooit heeft de Nederlandse popmuziek zoveel betekent buiten Nederland als nu. Waarom nu? Wat is het geheim achter deze generatie Nederlandse artiesten? Wat vinden de popprofessoren van Nederland? Wat vindt de internationale muziekindustrie?

Bron: NTR