Peter Schuster woont in een instelling voor verstandelijk gehandicapten in Purmerend. Regelmatig ontploft er iets in zijn hoofd waardoor hij alle controle verliest. Met drummen en pianospelen weet hij zijn gedragsproblemen te beteugelen en indruk te maken op meisjes buiten de instelling. Hij droomt van een geliefde uit de gewone maatschappij. “Ik hoor in een gewoon huis, met een vriendin erbij en kinderen. Daar hoor ik thuis, niet hier.” De bewoners van de instelling wonen in paviljoens op een groot terrein met veel groen. Zij hebben er hun eigen bezigheden. Gerry houdt met militaire precisie alles in de gaten en raapt het zwerfvuil op, Joop brengt het glaswerk naar de glasbak. Ze leven er samen, maken muziek, vieren feest, mopperen en storen zich ook geregeld aan elkaar. Nieuw beleid heeft integratie als credo. Het moet afgelopen zijn met het wegstoppen van verstandelijk gehandicapten in de bossen. De bomen worden gekapt, onder gejuich gaat het terrein op de schop. Er komen nieuwe woningen zodat verstandelijk gehandicapten en ‘normale mensen’ door elkaar komen te wonen. Dit beleid lijkt de kansen voor Peter op een leven in de gewone maatschappij te vergroten. Mercedes Stalenhoef volgt Peter tijdens het zeven jaar durende bouwproces. Peter is in eerste instantie blij met de ontwikkelingen, maar langzaam maar zeker ontstaat er bij hem en bij zijn groepsgenoten onzekerheid, angst en stress. “Weet je wat ik eng vind? Die mensen die je helemaal niet kent. En die mensen die in die nieuwe wijk gaan wonen, zijn dat nou normale mensen of gewone mensen? ””Nou gewoon, normale mensen.” Wanneer de verhuizing achter de rug is blijkt de verkoop van huizen voor ‘gewone mensen’ niet van de grond gekomen. De economische crisis zal hieraan debet zijn maar ook rijst de vraag of ‘gewone mensen’ het geïntegreerd wonen wel willen omarmen. Peters dromen lijken verder weg dan ooit.

Bron: KRO-NCRV