Zeven jaar lang filmde Ireen van Ditshuyzen langs de Nederlandse kust: Texel, Ameland, Rottumeroog, het Verdronken Land van Saeftinghe, Zeeland en de strook tussen Bergen en Schoorl. Documentaire. -Ge moet met de zee spelen. Maar ge moet de zee niet met u laten spelen. Richard Bleijenberg, het Verdronken Land van Saeftinghe- Waar land in zee overgaat, voel je nog de kracht van de ongetemde natuur, voel je je klein worden. Zeven jaar lang filmde Ireen van Ditshuyzen langs de Nederlandse kust: Texel, Ameland, Rottumeroog, het Verdronken Land van Saeftinghe, Zeeland en de strook tussen Bergen en Schoorl. Ze volgt de bijzondere kustlijn, die het lage land scheidt van de schitterende en immer dreigende zee. Onze kust is altijd in beweging. Een wereld van zand, golven, grassen, geulen en het oppermachtige getij. Een lange geschiedenis van verdronken dorpen, rampen, overstromingen en langzaam verschuivende eilanden heeft onze kust gevormd. We verdedigen onze kust, bezweren gevaren met dijken en stormvloedkeringen. Maar we verdedigen ook de natuur. De kustbewoner voelt zich met de zee verwant, maar heeft haar ook leren vrezen. Waar grijpen we in en waar laten we de natuur haar gang gaan? Waar botsen gevaar en veiligheid? Hoe gaan we om met de manier waarop de overheid plannen maakt om windmolenparken voor de kust te bouwen, dijken te verhogen of juist door te prikken? Emoties laaien hoog op bij zulke discussies. Begin maart waarschuwde Marcel Stive - hoogleraar Kustwaterbouwkunde aan de Technische Universiteit Delft - voor de onveilige Nederlandse duinen die niet bestand zouden zijn tegen sterke golven. De kans op overstromingen in Nederland lijkt veel groter dan tot nu toe werd aangenomen. Uit de geschiedenis blijkt echter dat de meeste waarschuwingen in de wind worden geslagen. Eerst een ramp en dan pas de dijken. Wie durft er op te vertrouwen dat we nu in een ander tijdperk leven?

Bron: VPRO